ตอนเริ่มเป็นนางแบบใหม่ๆ
ฉันดีใจแล้วก็มีไฟทำงานเต็มที่เลยล่ะ…

แต่กลับโดนสบประมาทว่า
“นางแบบเนี่ยแค่เอาเด็กที่ดูเด่นหน่อยมายืนยิ้มหน้ากล้องก็พอ”…

ฉันเลยพยายามให้หนักขึ้น เพื่อพิสูจน์ว่าพวกเค้าคิดผิดน่ะ

เพราะอย่างนั้นถึงได้รับการยอมรับจากทีมงาน
แล้วก็มีโอกาสลงนิตยสารเพิ่มขึ้น ถือว่าผลลัพธ์ออกมาดีเลยแหละ

ถ้าฝีมือเป็นที่ยอมรับมากขึ้น พื้นที่ในหน้านิตยสารใหญ่ก็ขึ้นใช่ไหม?
พอเป็นแบบนั้นฉันก็ได้รับความนิยมมากขึ้น
จนถูกเรียกว่าคนที่น่าจับตามองคนหนึ่งเลย

เป็นผลจากความพยายามไง
กว่าจะไปถึงจุดนั้นคงเหนื่อยสุดๆ เลยไม่ใช่เหรอ?

คิกๆ ให้เธอจินตนาการเอาแล้วกัน

แล้วตอนนั้นก็เริ่มโปรเจกต์หนึ่งขึ้นมา

เป็นโปรเจกต์ของทางนิตยสาร
ที่ให้รวมยูนิตกับนางแบบชื่อดังคนอื่นแล้วสร้างกลุ่มแฟนคลับกันน่ะ

หืม นิตยสารแฟชันทำแบบนั้นกันด้วยแฮะ?

อืม ฉันเพิ่งเคยรวมกลุ่มแล้วทำอะไรสักอย่างกับคนอื่นเป็นครั้งแรก
ก็เลยมีไฟขึ้นเรื่อยๆ เลยล่ะ…

ฉันยังจำตอนที่มุ่งมั่นกับตัวเอง
ว่าถ้าจะทำก็ต้องมุ่งไปในจุดที่เหนือกว่าอย่างจริงจังได้อยู่เลย

เคยคิดว่าอยากเป็นนางแบบมืออาชีพ
ที่ได้เดินบนรันเวย์งานแฟชันวีกของต่างประเทศ
เพื่อคนที่คอยเอาใจช่วยฉันด้วย

ถ้าตั้งเป้าหมายไว้สูงๆ ก็มีใจพยายามแหละเนอะ
ถ้าเป็นคุณคารินละก็คงไปได้ไกลกว่านั้นอีกใช่ไหมล่ะ?

…ให้ฉันพูดเองก็ยังไงๆ อยู่
แต่ฉันมีทั้งเป้าหมายและยึดมั่นกับมันด้วย

เลยคิดว่าคนอื่นคงเหมือนฉัน ต่อให้ไม่ถึงขั้นเป็นท็อปของมืออาชีพ
ก็จะขึ้นไปให้สูง เลยพยายามมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัวน่ะ

…แต่ไม่ใช่แบบนั้นเหรอ?

ฉันไฟแรงเกินไปน่ะ…

แต่ทุกคนก็ทำงานได้ไม่มีที่ติเลยนะ
เพราะงั้นดูจากภายนอกก็ไม่มีปัญหาหรอก

แค่วิธีคิดของคนอื่นต่างจากฉันเท่านั้นเอง
มาคิดตอนนี้แล้วที่ฉันทำไปอาจสูญเปล่าก็ได้

คุณคาริน…

แน่นอนว่ามีคนที่ทะเยอทะยานนะ
แต่เสียงส่วนมากไม่ใช่แบบนั้น

เพราะงั้นบรรยากาศเลยแปลกไปน่ะ

ตอนนั้นฉันก็คิดว่าแปลกชะมัด ยอมไม่ได้
ก็เลยเข้าปะทะไม่รู้กี่ครั้ง ผลสุดท้ายคือมีแค่ฉันที่ถูกถอดออกจากกลุ่ม

คิดว่า “เฮ้อ ทำเรื่องที่ไม่ควรทำซะแล้วสิ” ด้วย…

ตอนนั้นฉันเลยได้เรียนรู้การ “เอาแต่พอดี”
บางทีนั่นคงเหมาะที่สุดแล้วแหละ ฉันอยากอยู่แบบเอาแต่พอดีน่ะ

เคยเกิดเรื่องแบบนั้นกับคุณคารินนี่เอง…