รุ่นพี่เอ็มม่าได้รับคุกกี้แทนคำขอบคุณแท้ๆ
แต่ให้พวกคาสึมินกินด้วยนี่จะดีเหรอคะ?

อื้อ น้องเขาบอกว่าทำมาเยอะเกิน
เชิญเอาไปแบ่งคนในชมรมได้เลยน่ะจ้ะ

จะว่าไปเอ็มม่าทำเรื่องแบบนั้นตอนที่พวกเราไม่อยู่ด้วย
เห็นแบบนี้แต่ก็เป็นพี่สินะ

โธ่ ไม่เห็นต้องบอกว่า “เห็นแบบนี้” เลยนี่ คารินจัง!

คิกๆ ฉันเองก็อยากเห็นตอนนั้นเหมือนกันค่ะ
รุ่นพี่ได้ดูใกล้ๆ เลยใช่ไหมคะ? เล่าให้ฟังหน่อยสิคะ!

อ๋อ จริงๆ แล้ว…

[Fade in/out.]

อ๊ะ นี่!

เอ๊ะ ใครเหรอ?

รุ่นน้องที่พูดถึงเมื่อกี้น่ะ

ฉันรดน้ำต้นไม้ให้ตามสัญญาแล้วนะ? เพื่อนฉันก็ช่วยรดด้วยล่ะ

ฉันช่วยดูแลแปลงดอกไม้กับคุณเอ็มม่ามาล่ะ
เป็นแปลงดอกไม้ที่สวยน่าดูเลย…อ้าว?

หวา ตาแดงเชียว…เกิดอะไรขึ้นเหรอ?

มีเรื่องเศร้าใจอะไรรึเปล่านะ?
ฉันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ยังไงเล่าให้ฉันฟังได้นะ?

[Fade in/out.]

…งั้นเหรอ…เป็นเรื่องน่าเศร้าเนอะ เจ็บปวดสินะ…

อ๊ะ ขอโทษนะ…ที่ฉันปลอบไม่เก่งเท่าไร…
แต่ตอนที่อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ ไม่ต้องอดทนหรอก
ฉันจะอยู่ข้างๆ เอง

จะกุมมือเธอไปตลอดเลย…

[Fade in/out.]

แล้วก็คอยกุมมือไปจนรุ่นน้องคนนั้นหยุดร้องไห้เลยล่ะ

รุ่นพี่เอ็มม่าใจดีจัง~~~!

แถมยังร้องเพลงให้กำลังใจให้เด็กคนนั้นอีกต่างหาก
แล้วก็บอกว่ามีคนร้องเพลงกล่อมเด็กให้ครั้งสุดท้ายก็ตอนเด็กนู่นเลย

เพลงกล่อมเด็กเหรอ…ฟังแล้วผ่อนคลายแล้วก็สงบใจมากเลยนะคะ

อื้อ เด็กคนนั้นตั้งใจฟังเพลงคุณเอ็มม่าด้วย
แล้วก็มีรีเควสต์เพลงบ้าง
เลยจบที่ร่าเริงและยิ้มออกมาได้ล่ะ

เข้าใจเลย เพลงของเอ็มม่าฟังแล้วชวนให้สงบอย่างน่าประหลาด

ยะ หยุดพูดเรื่องนั้นเถอะ~
รู้สึกอายขึ้นมายังไงก็ไม่รู้…

ถ้าแค่รับฟังฉันก็อาจจะทำนะ
แต่คงร้องเพลงให้อีกฝ่ายใจสงบไม่ได้หรอก

งั้นเหรอ…

แบบว่าเพราะเป็นรุ่นพี่เอ็มม่า คนคนนั้นถึงได้สบายใจรึเปล่าคะ?

อย่างที่คาสึมิจังพูดเลย

ฉันอธิบายได้ไม่เก่งเท่าไร แต่ทำให้สบายใจได้ใช่ไหมนะ?

ฉันว่าเพราะอย่างนั้น เค้าถึงให้คุกกี้ขอบคุณยังไงล่ะคะ

แถมยังทำมาให้เยอะขนาดนี้ด้วย

งั้นเหรอ…แหะๆ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ!