อืม…
เรายังใช้ไม่ได้รึเปล่านะ…

อายูมุจัง ขอโทษที่ให้รอนะ…ทำอะไรอยู่เหรอ?

อ๊ะ อืม ฉันอ่านจดหมายที่ได้รับหลังจบไลฟ์ที่ผ่านมาอยู่น่ะจ้ะ

…เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?

เอ๊ะ? ถามทำไมเหรอ?

เพราะอายูมุจังทำหน้าลำบากใจยังไงไม่รู้ เลยแอบเป็นห่วงนิดๆ น่ะ
ว่ามีใครเขียนอะไรที่อ่านแล้วไม่สบายใจมาให้หรือเปล่า…

…แม้แต่เธอก็เป็นห่วงฉันเหรอ…?

เอ๊ะ? กะ ก็นะ…

อ๋า! ทำไมทุกคนถึงคิดแบบนี้ไปได้ล่ะ!

คือว่านะ ในจดหมายที่ได้มาทุกคนเขียนชมฉันแหละ
เพราะงั้นสบายใจได้จ้ะ

อืม…แล้วทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?

ทุกคนน่ะนะ เขียนมาว่า “เพลงใหม่ดีมากเลย”
“ดีใจที่อายูมุจังเชื่อมั่นในตัวเองขึ้นมาแล้ว
พอเห็นอายูมุจังแบบนั้นแล้วรู้สึกอยากปกป้องขึ้นไปอีก”…

แล้วก็อะไรทำนองนี้แหละจ้ะ

ฉันตั้งใจร้องเพลงโดยใส่ความรู้สึก
“ฉันเข้มแข็งขึ้นแล้วนะ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วง” ลงไปก็จริง
แต่ยังดูพึ่งพาไม่ได้อยู่รึเปล่าเนี่ย…

ฉันยังไม่เอาไหนสินะ…

คือว่านะ…อายูมุจัง
ต่อให้อายูมุจังเข้มแข็งหรือโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแค่ไหน
ความรู้สึกอยากปกป้องก็ไม่หายไปหรอก

เพราะไม่ว่าใครก็ต้องอยากปกป้องคนที่ตัวเองรักอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?

ความรู้สึกของอายูมุจังน่ะส่งถึงทุกคนนะ
แต่เพราะอย่างนั้นทุกคนถึงรู้สึกอยากปกป้องละมั้ง

งั้น…เหรอจ๊ะ?

ใช่แล้วล่ะ ต่อให้เป็นคนเข้มแข็งแค่ไหน
ก็ต้องมีช่วงที่เศร้าหรือเจ็บปวดเนอะ ถ้ารู้อย่างนั้นแล้วจะทำยังไง?
คงไม่คิดว่าเค้าเข้มแข็งอยู่แล้วคงไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะ?

อืม ไม่คิดหรอก
ต่อให้ฉันช่วยอะไรไม่ได้ก็คงอยากนั่งข้างๆ แล้วลูบหลังให้นะ

ใช่ไหมล่ะ?
ทุกคนที่เขียนจดหมายให้ก็รู้สึกแบบเดียวกันนั่นแหละ

งั้นเหรอ…เป็นอย่างนี้นี่เอง

…เธอก็ด้วยเหรอ?

แน่นอนอยู่แล้วสิ!
ถึงอายูมุจังจะค่อยๆ เติบโตเป็นสคูลไอดอลที่วิเศษกว่านี้
แต่ความรู้สึกที่อยากปกป้องก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก

แหะๆ… จู่ๆ ก็ดีใจขึ้นมายังไงไม่รู้สิ
ฉันเนี่ยคิดอะไรง่ายๆ เนอะ

ฉันจะเข้มแข็งขึ้น
ถึงอย่างนั้น…ก็อยากให้เธอปกป้องฉันด้วย

ฉันเองก็อยากปกป้องเธอเหมือนกัน
เพราะงั้นจากนี้ไปเรามาอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ

อื้อ! พวกเราคิดเหมือนกันเลยเนอะ!